ساحل امن زندگی

.*. مناجات با خدا .*.

بار الها !
در پیشگاه تو ایستاده ام ،
و دست هایم را به سوی تو بلند کرده ام،
آگاهم که در بندگى‌ات کوتاهى نموده و در فرمانبرى‌ات سستى کرده‌ام،
اگر راه حیا را می پیمودم از خواستن و دعا کردن می ترسیدم...
ولی... پروردگارم!
آنگاه که شنیدم گناهکاران را به درگاهت فرا می خوانی،
 آنان را به بخشش نیکو و ثواب وعده می دهی،
برای پیروی ندایت آمدم،
و به مهربانی مهربانترین مهربانان پناه آوردم.
و به وسیله پیامبرت که او را بر اهل طاعتت برترى داده، و اجابت و شفاعت را به او بخشیدى،
و به وسیله برترین زن،
و به فرزندانش، که پیشوایان و جانشینان اویند،
و به تمامى فرشتگانى که به وسیله اینان به تو روى مى‌کنند، و در شفاعت نزد تو، آنان را که خاصّان درگاه تو اند، وسیله قرار مى‌دهند،به تو روى مى‌آورم.
پس بر ایشان درود فرست،
و مرا از دلهره ملاقاتت در امان دار،
و مرا از خاصّان و دوستانت قرار ده،
پیشاپیش، خواسته و سخنم را آنچه سبب ملاقات و دیدن تو مى‌شود قرار دادم
اگر با این همه، خواسته‌ام را رد کنى، امیدهایم به تو به یأس مبدّل مى‌گردد،
همچون مالکى که از بنده خود گناهانى دیده و او را از درگاهش رانده،
و آقایى که از بنده‌اش عیوبى دیده و از جوابش سر باز مى‌زند.
واى بر من اگر رحمت گسترده‌ات مرا فرانگیرد،
اگر مرا از درگاهت برانى، پس به درگاه چه کسى روى کنم؟
اما... اگر براى دعایم درهاى قبول را گشوده، و مرا از رساندن به آرزوهایم شادمان گردانی، چونان مالکى هستى که لطف و بخششى را آغاز کرده، و دوست دارد آن را به انجام رساند
و مولایی را مانی که لغزش بنده اش را نادیده انگاشته و به او رحم کرده است.
در این حالت نمى‌دانم کدام نعمتت را شکر گزارم؟
آیا آن هنگام که به فضل و بخششت از من خشنود شده، و گذشته‌هایم را بر من مى‌بخشایى؟ 
یا آن گاه که با آغاز کردن کرم و احسان بر عفو و بخششت مى‌افزایى؟
پروردگارا !
خواسته‌ام در این جایگاه، یعنى جایگاه بنده فقیر ناامید، آن است که:
گناهان گذشته‌ام را بیامرزى ،
و در باقیمانده عمرم مرا از گناه بازدارى!

{برگرفته و تلخیص شده از سایت تبیان}